“Σε καλό μας”

Ή αλλιώς ο φόβος του γέλιου. Το χειρότερο που έπαθα που μεγάλωσα, δεν είναι οι ρυτίδες μου, δεν είναι τα κόκκαλά μου που πονούν όλο και περισσότερο, δεν είναι καν που το άπειρο εκείνο διάστημα που νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου όταν είσαι μικρός, έχει αρχίσει και γίνεται θλιβερά πεπερασμένο.

Το χειρότερο που έπαθα είναι αυτή η αίσθηση πως αν κάτι καλό συμβεί, αν γελάσω πολύ, τότε κάποια μεγάλη καταστροφή με περιμένει στη γωνία για να μου βγάλει το γέλιο ξινό. Για να μου δείξει εμένα άλλη φορά να μάθω να γελάω και να χαίρομαι. Κι έτσι, καταλήγεις να φοβάσαι κάθε χαρά και να πιστεύεις πως τίποτα καλό που περιμένεις δεν θα πραγματοποιηθεί ή αν τυχόν πραγματοποιηθεί, η ζωή θα σε τιμωρήσει φέρνοντάς σου κάποια στεναχώρια.

Κι έτσι μου έρχονται στο μυαλό οι παλιές γυναίκες (άραγε γιατί γυναίκες) που έλεγαν πάντα όταν γελούσαν “σε καλό μας” ή “σε καλό να μας βγει” και σταυροκοπιόντουσαν. Θεέ μου, το λέμε και τώρα. Κι αναρωτιέμαι πόσος φόβος φωλιάζει στα μέσα μας συναισθήματα. Πως ρίχνει μπετά στη ψυχοσύνθεσή μας καθώς μεγαλώνουμε. Όταν ήμασταν παιδιά ή έφηβοι, το γέλιο ήταν η κανονικότητα. Κανενας φόβος, κανένας ψυχαναγκασμός για το κακό που έρχεται. Μόνο ξεγνοιασιά, όσα κι αν ήταν τα προβλήματα στα περιβάλλοντά μας. Το αύριο ήταν αδιάφορο, μαζί κι αέναο κι ακόμα τόσο σίγουρο.

Και φτάνει κανείς σε σημείο να νιώθει ακόμα και άβολα με τη χαρά του γιατί είναι αυτή η ίδια που μπορεί να του προκαλέσει φόβο για ό,τι μπορεί να έρθει, για εκείνη την άγνωστη γκίνια. Τελικά είναι λες και νιώθεις πιο άνετα στα δύσκολα, πιο οικεία, πιο ανακουφισμένα να το πω. Γιατί στα δύσκολα, έρχεται λες η σειρά για κάτι καλό. Ίσως, έχεις κάτι καλό να περιμένεις (που βέβαια πιστεύεις πως στο τέλος δε θα γίνει).

Μα πρέπει να σπάσει αυτός ο άχρηστος ψυχαναγκασμός που μας φόρτωσε η ζωή. Πόσο ανάγκη έχουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ξέγνοιαστοι. Όχι ντε και καλά χαρούμενοι, άλλος καταναγκασμός κι αυτός με τη θετική ενέργεια βρέξει χιονίσει. Όχι. Ξένοιαστος, ελεύθερος απ’ ό,τι κι αν είναι να’ ρθει. Αποδεσμευμένος απ’ το επερχόμενο. Μας αξίζει η χαρά.

“Σε καλό μας”.

Πένυ Ραμαντάνη