Λίγο πολύ όλοι έχουμε μια ή και περισσότερες εμπειρίες από το ΕΣΥ, που ουσιαστικά είναι οι άνθρωποι του. Γιατροί, νοσηλευτές, καθαριστές, όλοι, που δίνουν παραπάνω απ’ τον εαυτό τους καθημερινά, σε ένα σύστημα ασύλληπτα σουρεαλιστικό που όμως το κάνουν να λειτουργεί. Πώς, μόνο οι ίδιοι ξέρουν. Και φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Τα έφερε η ζωή και έχω δει τα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία. Ποτέ δεν ξεχνώ τα παλιά μωσαϊκά που παρατηρούσα σαν παιδί και πάνω τους πατούσαν άνθρωποι πονεμένοι και άνθρωποι σωτήρες της ζωής ή της στιγμής, γιατί και η στιγμή είναι σημαντική στο νοσοκομείο. Ποτέ δεν ξεχνώ τα ζελέ που μου έφερναν κρυφά οι νοσοκόμες όταν νοσηλευόταν η μαμά κι ήμουν παιδί και μ’ άρεσαν, δεν ξεχνώ ότι παρόλο που δεν ήμασταν πλούσιοι, είχαμε ένα κρεβάτι κι έναν γιατρό και μια νοσοκόμα που κατά πλειοψηφία μέσα στον κρατικό χαμό και την κομματική ρεμούλα, έκαναν καθημερινά μικρά θαύματα. Δεν ξεχνώ την ασφάλεια που νιώθεις όταν φτάσεις στο δημόσιο νοσοκομείο όσο κι αν προσπαθούν να μειώσουν την αξία του αφήνοντάς το στο έλεος του χρόνου, της φθοράς, της υποχρηματοδότησης, της ρεμούλας, της έλλειψης προσωπικού. Ο,τι ψηφίστηκε, ψηφίστηκε, γιατί 158 εκλεγμένοι βουλευτές εχουν το δικαίωμα να νομοθετήσουν απογευματινά χειρουργεία “με ένα μικρό κόστος”, να έχουν γιατρούς και νοσηλευτές κακοπληρωμένους για χρόνια. Να αφήνουν παιδιά χωρίς αναγκαία χειρουργεία ελλείψει προσωπικού, για μήνες. 158 εκλεγμένοι βουλευτές, 300 για να είμαστε δίκαιοι, έχουν δικαίωμα να είναι ευχαριστημένοι με 34.500 νεκρούς από covid. Έχουν δικαίωμα γιατί είναι εκλεγμένοι. Το σχολείο και το νοσοκομείο είναι ενδεικτικά του πολιτισμού και της πρόνοιας ενός κράτους. Είναι ενδεικτικά της στάσης του προς τον πολίτη.
Πένυ Ραμαντάνη
