Αισθάνομαι σα να κάνω μια μοναχική ανάβαση σ’ ένα δύσβατο όρος. Είναι κι άλλοι, σκόρπιοι που ανεβαίνουν κι αυτοί, μα δε τους βλέπω καλά. Είναι ο καθένας μόνος του σε τούτη την ανάβαση. Που και που βάζω καμιά φωνή, μα χάνεται στον αέρα κι αυτοί οι άλλοι δε μ’ ακούν. Είναι κι εκείνοι μόνοι κάτω απ’ το δέρμα τους. Το όρος αυτό δεν βγάζει σε μια μάχη, δεν θα βγάλει ήρωες αυτή η ανάβαση. Δεν έχει η εποχή ήρωες. Δεν έχει ούτε νικητές. Δεν.
Έχει έναν πόλεμο βουβό και υποχθόνιο. Το όρος ορθώνεται συνεχώς μπροστά μου πιο ψηλό κι απόκρημνο, φτιάχνεται από μισαλλοδοξία, εκφασισμό, θλίψη, ματαίωση, αδιαφορία, αδικία. Μικρό το ανάστημά μας και το όρος θεόρατο.
Μια λεμονιά και μια βουκαμβίλια πλάι της μπορούν και γκρεμίζουν το όρος. Αγνοώντας την απέραντη ομορφιά και δημιουργώντας την μαζί. Έτσι απλά όπως στέκονται, χωρίς να περιμένουν τίποτα. Όπως ακριβώς η αγάπη. Θεριεύει το ανάστημα. Έτσι απλά όπως στέκονται και αντιστέκονται χωρίς προσδοκία, έχει νόημα η ζωή. Πάλι και πάλι.
Φωτογραφία – Κείμενο : Πένυ Ραμαντάνη
Γιάννα μου αγαπημένη σ’ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και τη γλυκιά ψυχή σου! Να είσαι πάντα καλά!!
Πένυ μου, έξοχες σκέψεις. “Ένα θέμα για μικρό διήγημα” όπως λέει ο Τσέχωφ. Εσύ είσαι ένα πλάσμα που ξεχυλίζει φως. Συνέχισε να βαδίζεις με τη θαλπωρή του! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!