23/05/2023
Αναλύσεις, τόσες αναλύσεις. Αναλύσεις δυσοίωνες, αναλύσεις ελπιδοφόρες. Και τι
να κάνεις, θα αναλύσεις. Να βρεις μιαν άκρη, να καταλάβεις, να συνειδητοποιήσεις.
Να συνειδητοποιήσεις. Μια διαδικασία διαφωτιστική όσο και επώδυνη. Επώδυνη
αν είσαι από τη πλευρά της μειοψηφίας. Αν είσαι «απέναντι», όπως πολύ σοφά
διατύπωσε ο αγαπημένος Πάνος Σταθόγιαννης. Και ξεκινάς, λέει, να πας απέναντι
και τελικά βρίσκεσαι και πάλι απέναντι από το απέναντι που ήσουν κι έτσι δεν
τελειώνει ποτέ.
Νιώθεις σαν να περνά μια χιονοθύελλα από πάνω σου, πιάνεσαι απ’ ό,τι βρεις,
ψάχνεις τον διπλανό σου να δεις αν είναι καλά, τραντάζεσαι και φοβάσαι και
περιμένεις και κρατιέσαι όσο μπορείς. Κρατιέσαι μέχρι να ματώσουν τα χέρια σου.
Και συνειδητοποιείς πως μόνο εσύ και κάτι άλλοι σκόρπιοι κρατιέστε λυσσαλέα μη
σας πάρει και σας σηκώσει. Οι περισσότεροι περπατούν ανέμελοι, σχεδόν
ανέγγιχτοι από τη χιονοθύελλα. Μα τι γίνεται; Πως γίνεται να είναι αλώβητοι
εκείνοι κι εσύ γεμάτος αγωνία και πληγές; Τελικά μάλλον κάνεις εσύ κάτι λάθος;
«Πάρε με όταν φτάσεις…», «Είμαστε όλοι στο ίδιο το βαγόνι» κι ύστερα «Άξιος!
άξιος!». Άξιος. Ανατριχιαστικά άξιος. Οδυνηρά άξιος. Αποκαλυπτικά άξιος. Μαζί με
εκείνα τα παιδιά δεν φτάσαμε ούτε εμείς ποτέ. Κι ούτε θα φτάσουμε πουθενά. Θα
μείνουμε έτσι σκόρπιοι κάτω από τη χιονοθύελλα, την ορατή μόνο σε μας, να
κρατιόμαστε απ’ ό,τι βρούμε, απ’ τα ξύλα, απ’ τα δέντρα, απ’ το εσωτερικό μας
κάστρο. Γιατί ούτε και τα δικά μας κάστρα πέφτουν. Να το ξέρετε.
Πάρε με όταν φτάσεις – Πένυ Ραμαντάνη