Ο εχθρός της απόλαυσης είναι η προσδοκία. Στη ζωή γενικά, αλλά μια προφανής εφαρμογή είναι αυτή των διακοπών. Προφανής και ακραία. Πας διακοπές για να ξεκουραστείς, να διασκεδάσεις, να περάσεις όπως λέμε, καλά. Επομένως, οι διακοπές αυτές κουβαλούν μονάχα προσδοκίες. Όπως έχω αναφέρει ξανά, βαρύ φορτίο η προσδοκία.
Έτσι λοιπόν και δεν ανταποκρίνεται η πραγματικότητα σ’αυτό που περίμενες, έρχεται η απογοήτευση, το αίσθημα του ανικανοποίητου, η ενοχή, εφόσον δεν περνάς όσο καλά αναμενόταν. Κάτι πάει πολύ στραβά με σένα. Στρεσάρεσαι, σκέφτεσαι το σπίτι σου, συνειδητοποιείς ότι περνούν οι στιγμές από μπροστά σου κι εσύ πάλι δεν είσαι εκεί. Αυτό ίσως είναι το σημείο, η μικρή στιγμή, στην οποία επιτέλους τα παρατάς. Τα παρατάς. Αφήνεις την προσδοκία σου να φύγει σαν μικρό καραβάκι στο νερό. Κι αν λίγο ξεχαστείς, ίσως αρχίσεις να αποδέχεσαι τη στιγμή σου. Όποια κι αν είναι αυτή. Αποδέχεσαι ότι δεν πειράζει κι αν δεν εχεις τόση όρεξη με το στανιό. Δεν πειράζει αν το μυαλό σου τρέχει σ’ όλα αυτά που έχεις να κάνεις όταν γυρίσεις, στον κακό χαμό που γίνεται γύρω σου στον κόσμο. Αυτή είναι η στιγμή σου και είναι εντάξει.
Η προσδοκία είναι μια βλακεία.
Πόσο εύκολα κι αβίαστα ήταν όλα αυτά όταν ήμαστε 16 και 20. Μόνο στιγμές. Εμείς δεν είχαμε και κινητά, όμως έχουν απαθανατιστεί τόσο έντονα στην αναλογική μας μνήμη, δείγμα του ότι τις ζήσαμε.
Σήκωσε το βλέμμα σε ό,τι είναι μπροστά σου, πάρε μια ανάσα. Αν ξεχάσεις τι περίμενες να δεις, ίσως δεις την πραγματική ομορφιά του.
Κι αν δεν σ’ αρέσει ή σε ζορίζει…. Φύγε!
Πένυ Ραμαντάνη